W północnych szerokościach geograficznych aktywny tlen jest szczególnie popularną alternatywą dla chloru. Zasadniczo jednak do celów pomiarowych liczy się to, czy zastosowane medium zawiera nadsiarczan czy nadtlenek. Woda dezynfekowana środkami zawierającymi nadsiarczany jest mierzona zgodnie z metodą DPD nr 4. W przypadku stosowania środków dezynfekujących zawierających nadtlenek, tabletki nadtlenku wodoru są stosowane w połączeniu z tabletkami zakwaszającymi PT. W obu przypadkach oznaczenie "aktywny tlen (O2)" jest w rzeczywistości mylące. To nie tlen cząsteczkowy utlenia (dezynfekuje); jest to raczej rodnik tlenu, który dość szybko łączy się z dodatkowym rodnikiem, tworząc tlen cząsteczkowy (powietrze, którym oddychamy). Jest to również główna wada tej metody; ponieważ efekt dezynfekcji nie trwa długo, a efekt jest raczej ograniczony. Dlatego też, gdy do dezynfekcji używany jest aktywny tlen, chlor jest dodawany w regularnych odstępach czasu. Jednak w przypadku metody DPD N° 4 mogą wystąpić fałszywe odczyty (przy jednoczesnym stosowaniu zarówno chloru, jak i aktywnego tlenu), ponieważ jodek potasu zawarty w tej tabletce katalitycznie rozszczepia nadsiarczany, a tym samym wskazywana jest suma nadsiarczanu i chloru

KS4,3 Kwasowość jest również znana jako m-zasadowość, całkowita zasadowość, twardość wodorowęglanowa, zdolność buforowania kwasów, twardość tymczasowa, ... Zasadowość opisuje zdolność wody do buforowania wzrostu wartości pH pod wpływem chemikaliów (flokulantów, środków dezynfekujących - np. produktów chlorowych - obniżających lub podnoszących pH). Aby zapewnić wystarczający efekt buforowania, zasadowość powinna wynosić co najmniej 0,7 mol/m3 i/lub mmol/l. Wartość ta odpowiada wodorowęglanom rozpuszczonym w wodzie. Efekt buforowania w zakresie pH 4,2 - 8,2 opiera się na równowadze między jonami wodorowęglanowymi a dwutlenkiem węgla rozpuszczonym w wodzie. W przypadku dodania substancji chemicznych obniżających wartość pH wody (kwasów), jony wodorowęglanowe łączą się z nimi, tworząc kwas węglowy (który z kolei rozpuszcza się w dwutlenku węgla i wodzie) i wodę. Przy wartości pH 4,3 wszystkie jony wodorowęglanowe są wyczerpane; stąd oznaczenie kwasowości KS4,3. Jeśli natomiast zostaną dodane substancje chemiczne, które podniosą wartość pH (zasady), wówczas jony wodorowęglanowe ponownie utworzą się z rozpuszczonego dwutlenku węgla i wody. Zmodyfikowany związek między rozpuszczonym dwutlenkiem węgla i jonami wodorowęglanowymi określa zatem nową wartość pH. Zdolność buforowania wody staje się zbyt niska przy alkaliczności poniżej 0,7 mmol/l, co utrudnia określenie wartości pH. W takich przypadkach niewielkie ilości kwasów i zasad natychmiast i intensywnie zmieniają wartość pH. Co więcej, woda będzie miała korozyjny wpływ na przewody rurowe. Zbyt niską wartość zasadowości można zwiększyć poprzez dodanie wodorowęglanu sodu i/lub węglanu sodu. Jednakże, gdy wartości zasadowości są wysokie, efekt buforowania jest zbyt duży i potrzebne są duże ilości regulatorów pH, aby osiągnąć zmianę pH. Dodatkowo, gdy warunki są niekorzystne (ocieplenie, pH > 8,2), wapń ma tendencję do wytrącania się, ponieważ jony węglanowe tworzą się z jonów wodorowęglanowych, które z kolei tworzą nierozpuszczalne w wodzie związki w obecności wapnia lub magnezu (patrz Twardość całkowita). Zbyt wysoką zasadowość można skorygować poprzez - przynajmniej częściową - wymianę wody. Ponieważ wartości pH powyżej 8,2 zatrzymują równowagę między jonami wodorowęglanowymi i jonami węglanowymi, zasadowość wody musi być następnie (wartość pH powyżej 8,2) mierzona metodą Alkalinity-P.

Stosowanie bromu jako środka dezynfekującego staje się popularną alternatywą dla chloru. Zaletą tej metody jest to, że połączony brom jest bezzapachowy w porównaniu do połączonego chloru (chloraminy). Oznacza to, że efekt dezynfekcji jest taki sam, ale ludzkie błony śluzowe nie są podrażnione. Wady stosowania produktów bromowych obejmują jednak ograniczony efekt utleniania oraz wyższe ceny i ryzyko związane z obsługą. Często stosuje się kombinację bromu i chloru, ale utrudnia to określenie stężenia. Zgodnie z metodą DPD nr 1 pomiary pokazują obecnie (jeśli chlor jest używany z bromem) całkowite stężenie wolnego i całkowitego bromu oraz wolnego chloru. W celu ustalenia stężenia bromu w tym szczególnym przypadku, wolny chlor musi zostać przekształcony w połączony chlor za pomocą DPD-glicyny. W przeciwieństwie do chloru, odczynnik potwierdzający "DPD N° 1" działa zarówno z wolnym, jak i połączonym bromem, dzięki czemu zawsze określa całkowitą zawartość bromu.

Chlor (w postaci podchlorynu sodu, podchlorynu wapnia, chloru gazowego, chlorowanych izocyjanuranów...) stał się wiodącym środkiem dezynfekującym wodę w basenach pływackich i kąpielowych na całym świecie. Podczas pomiaru stężenia chloru obecnego w wodzie rozróżnia się 3 częściowe wartości zgodnie z normą DIN EN 7393. 1 Wolny chlor: Chlor obecny w postaci kwasu podchlorawego, jonów podchlorynu lub rozpuszczonego chloru elementarnego. 2. Połączony chlor: Proporcja całkowitego chloru obecnego w postaci chloramin i wszystkich chlorowanych pochodnych organicznych związków azotu. 3. Chlor całkowity: Suma dwóch poprzednich form. Podczas gdy wolny chlor jest natychmiast dostępny do dezynfekcji, potencjał dezynfekcyjny chloru całkowitego jest poważnie ograniczony. Chloraminy są odpowiedzialne za typowy zapach krytego basenu i podrażnienie ludzkich błon śluzowych, powodując zaczerwienienie oczu. Przedstawicielem tej klasy substancji jest trójchlorek azotu, który jest wyczuwalny przez ludzi już przy stężeniu 0,02 mg/l. Wolny chlor jest mierzony zgodnie z metodą DPD N° 1. Wskaźnik chemiczny siarczan N,N-dietylo-p-fenylenodiaminy (DPD) jest utleniany przez chlor i zmienia kolor na czerwony. Im intensywniejsze przebarwienie, tym więcej chloru jest obecne w wodzie. Stężenie chloru można teraz określić za pomocą pomiaru fotometrycznego lub porównania optycznego ze skalą kolorów. Jeśli do próbki zostanie dodana tabletka DPD N° 3, związany chlor również zostanie wyświetlony. Zmierzona wartość odpowiada zatem całkowitemu stężeniu chloru. Stężenie chloru związanego odpowiada różnicy między chlorem całkowitym a chlorem wolnym. Ponieważ nawet najmniejsze ślady skutecznej substancji chemicznej z tabletek DPD N° 3 powodują, że połączony chlor staje się skuteczny w pomiarze, ważne jest, aby upewnić się, że urządzenie pomiarowe jest bardzo dokładnie wyczyszczone przed następnym pomiarem DPD N° 1, aby uniknąć błędu pomiaru. Zaleca się stosowanie dwóch różnych naczyń pomiarowych (jednego do pomiaru chloru wolnego i jednego do pomiaru chloru całkowitego).

Dwutlenek chloru (2,33 razy cięższy od powietrza) jest znany jako gazowy związek halogenu, chloru i tlenu (ClO2); który ma tę przewagę nad czystym chlorem, że w mniejszym stopniu wpływa na odczuwanie zapachu i smaku, a także działa antywirusowo. Dwutlenek chloru jest również wytwarzany w specjalnych zakładach w pobliżu miejsca produkcji poprzez połączenie chloru gazowego i/lub kwasu podchlorawego z płynnym roztworem chlorynu sodu (NaClO2) (10:1). Średnio 0,05 mg/l - 0,2 mg/l przyjmuje się jako średnie wartości minimalne/maksymalne.

W przypadku stosowania organicznych produktów chlorowych (kwas trichlorizocyjanurowy i dichlorizocyjanuran sodu), tak zwany "kwas izocyjanurowy" tworzy nośnik dla chloru. Podczas gdy zaletą organicznych produktów chlorowych jest wyższa zawartość aktywnego chloru (do 90%), substancja nośna kwasu izocyjanurowego może ograniczać szybkość, z jaką chlor może zabijać bakterie, gdy stężenie w wodzie jest wysokie (>50 mg/l). W związku z tym zaleca się, aby mierzyć zawartość kwasu cyjanurowego tak samo regularnie, jak zawartość chloru w basenie, aby nie przeciwdziałać temu faktowi poprzez dodawanie większej ilości chloru (prowadząc w ten sposób do dodania większej ilości kwasu izocyjanurowego).

Zasadniczo w wodzie niedestylowanej znajdują się rozpuszczone sole należące do pierwiastków ziem alkalicznych: wapnia i magnezu. W rzadkich przypadkach można również znaleźć stront i bar. Łączą się one z jonami węglanowymi, tworząc nierozpuszczalne w wodzie związki (wapń). Poprzez pomiar twardości całkowitej mierzone jest potencjalne niebezpieczeństwo wytrącania się wapnia, ponieważ wymagane jony węglanowe tworzą się z jonów wodorowęglanowych, gdy woda się nagrzewa lub gdy wartości pH są większe niż 8,2 (porównaj alkaliczność). Podczas pomiaru twardości wapniowej (proces tabletkowania SVZ1300) mierzona jest tylko część rozpuszczonego wapnia w wodzie. Ilość magnezu rozpuszczonego w wodzie jest określana na podstawie różnicy między pomiarem a twardością całkowitą.

W północnych szerokościach geograficznych aktywny tlen jest szczególnie popularną alternatywą dla chloru. Zasadniczo jednak do celów pomiarowych liczy się to, czy zastosowane medium zawiera nadsiarczan czy nadtlenek. Woda dezynfekowana środkami zawierającymi nadsiarczany jest mierzona zgodnie z metodą DPD nr 4. W przypadku stosowania środków dezynfekujących zawierających nadtlenek, tabletki nadtlenku wodoru są stosowane w połączeniu z tabletkami zakwaszającymi PT. W obu przypadkach oznaczenie "aktywny tlen (O2)" jest w rzeczywistości mylące. To nie tlen cząsteczkowy utlenia (dezynfekuje); jest to raczej rodnik tlenu, który dość szybko łączy się z dodatkowym rodnikiem, tworząc tlen cząsteczkowy (powietrze, którym oddychamy). Jest to również główna wada tej metody; ponieważ efekt dezynfekcji nie trwa długo, a efekt jest raczej ograniczony. Dlatego też, gdy do dezynfekcji używany jest aktywny tlen, chlor jest dodawany w regularnych odstępach czasu. Jednak w przypadku metody DPD N° 4 mogą wystąpić fałszywe odczyty (przy jednoczesnym stosowaniu zarówno chloru, jak i aktywnego tlenu), ponieważ jodek potasu zawarty w tej tabletce katalitycznie rozszczepia nadsiarczany, a tym samym wskazywana jest suma nadsiarczanu i chloru.

Ozon składa się z 3 atomów tlenu (O3). Jest to niestabilna cząsteczka, która po krótkim czasie rozpada się w powietrzu lub po rozpuszczeniu w wodzie na tlen (O2) i rodnik tlenowy. Efekt utleniający tego rodnika tlenowego jest bardzo silny, a efekt magazynowania jest wykluczony, ponieważ dwa rodniki natychmiast łączą się w O2. Ozon jest wytwarzany bezpośrednio na miejscu przez generatory ozonu i inne wymagane urządzenia. Wymagane są specjalne zasady i środki ostrożności, ponieważ ozon jest 10 razy bardziej trujący niż chlor. Dlatego ozon jest używany tylko w jednym odcinku dozowania - poza basenem - i musi zostać odfiltrowany przed ponownym użyciem (węgiel aktywny). Maksymalne dopuszczalne stężenie ozonu dodawanego do basenu wynosi tylko 0,05 mg/l, dlatego ozon jest niewystarczającym środkiem dezynfekującym, który musi być uzupełniony innymi środkami dezynfekującymi - z reguły zawierającymi chlor. Ozon zabija bakterie, utlenia zanieczyszczenia organiczne (np. mocznik), zmniejsza zużycie chloru i nie pozostawia drażniących śladów. Z reguły najlepszym urządzeniem pomiarowym jest ludzki nos, który jest w stanie wyczuć stężenie ozonu na poziomie 1:500 000. Jednakże, ozon w połączeniu z chlorem może być mierzony metodą DPD. Dodanie glicyny eliminuje ozon, dzięki czemu można zmierzyć sam chlor, a zawartość ozonu jest określana na podstawie różnicy.

Wartość pH (potentia Hydrogenii) jest miarą siły działania kwasowego i/lub zasadowego roztworu wodnego. Jest ona szczególnie ważna podczas przygotowywania wody do kąpieli, ponieważ wpływa między innymi na skuteczność środków dezynfekujących oraz kompatybilność wody ze skórą, oczami i materiałami. Wartość pH 5,5 jest idealna dla skóry. Jednak woda miałaby wtedy tak dużo kwasu, że materiały metalowe nie tylko uległyby korozji, ale oczy zaczęłyby piec, ponieważ łzy mają wartość pH między 7,0 a 7,5. dlatego należy znaleźć kompromis. Jeśli chodzi o kompatybilność materiałów, wartość pH w żadnym wypadku nie powinna spaść poniżej 7,0. Jednocześnie wartości pH powyżej 7,6 będą miały skutki dermatologiczne, a także wpłyną na skuteczność środka dezynfekującego, negatywnie wpływając na szybkość zabijania bakterii. Zasadniczo: Przy wartościach pH powyżej 7,5 = naturalny płaszcz skóry chroniący przed kwasami zaczyna być niszczony (>8,0); w (średnio) twardej wodzie dochodzi do wytrącania się wapnia (>8,0); dezynfekujące działanie chloru maleje przy (>7.5) Wartości pH poniżej 7,0 = tworzą się chloraminy, które podrażniają błony śluzowe i powodują podrażnienia zmysłu węchu (<7,0); korozja pojawia się w częściach zawierających metal (zainstalowanych) (<6,5); problemy z flokulacją (<6,2).

Mocznik jest zanieczyszczeniem organicznym, które jest głównie wprowadzane do wody kąpielowej przez ludzkie odchody, takie jak mocz lub pot. Jego stężenie wzrasta wraz z dużą objętością kąpieli lub pod wpływem ciepła. Sam mocznik jest krystalicznym i bezbarwnym związkiem, który jest całkowicie rozpuszczalny w wodzie. W wodzie mocznik jest rozkładany przez enzymy lub bakterie obecne w wodzie do CO2 i amonu. Jednakże, rozkład może być również oksydacyjny. Chociaż sam mocznik jest bezwonny, podczas utleniania środkiem dezynfekującym, takim jak chlor, powstają tak zwane chloraminy, które są odpowiedzialne za charakterystyczny zapach chloru i są również znane jako chlor związany. Ponieważ aktywny chlor jest zużywany w reakcji, konieczne może być późniejsze dozowanie środka dezynfekującego. Mocznik jest zatem dobrym wskaźnikiem stopnia zanieczyszczenia wody w kąpielisku. Metoda wykrywania jest enzymatyczna, dlatego odczynnik PL Urea 2 musi być przechowywany w temperaturze 4°C - 8°C, a próbka musi być mierzona w temperaturze wody 20°C - 30°C.

Środki dezynfekujące z grupy biguanidów również zyskują na popularności jako alternatywa dla chloru. W przeciwieństwie do innych substytutów, takich jak ozon czy aktywny tlen, biguanidy nie współdziałają dobrze z chlorem, bromem, miedzią czy związkami srebra. Niemniej jednak wymagany jest środek przeciwdziałający, ponieważ biguanidy nie wykazują działania utleniającego, które jest wymagane na przykład do rozkładu materiałów organicznych, takich jak mocznik i pot. W tym celu z reguły oprócz biguanidu stosuje się nadtlenek wodoru (H2O2).